Δεν ήταν σιωπή. Ήταν πάγος. Δεν το ένιωσα μόνο εγώ, το νιώσαμε όλοι. Όταν το ρολόι του CNN καρφωμένο στην οθόνη μετρούσε αντίστροφα τα 10 τελευταία λεπτά πριν από την... πτώχευση της Ελλάδας. Πότε αλήθεια το είχα ξαναδεί αυτό το ρολόι να μετράει αντίστροφα; Στο big brother, σε ενάρξεις μεγάλων shows, σε τηλεμαραθωνίους, που στόχο είχαν (ακόμη κι αν στην περίπτωση των τηλεμαραθωνίων βοηθούσαν ανθρώπους) την ψυχαγωγία του ελληνικού λαού.
Και τώρα το είδα να συμβαίνει για να ανακοινωθεί η πτώχευση ενός έθνους, με τον παρουσιαστή- ρεπόρτερ- δημοσιογράφο να ενημερώνει την παρέλευση του χρόνου, όπως το κάνει κάποιος παρουσιαστής δημοπρασίας ή τηλεπαρουσιαστής σε talent shows "Οι γραμμές έκλεισαν, ο χρόνος τέλειωσε!!!!". Ήταν πολύ σκληρό! Όχι περισσότερο θα μου πείτε από αυτό που ζούμε, απλώς δεν σας κρύβω ότι με ανακούφιση σκέφτηκα πως στη μία η ώρα το βράδυ ευτυχώς ο πατέρας μου που ταλαιπωρείται από προβλήματα υγείας κοιμάται. Ο πατέρας μου, παιδί της κατοχής, που μου έλεγε από μικρή "μάθε να ζεις και με λίγα γιατί δεν ξέρεις τι μπορεί να έρθει, να μπορείς να τα βγάλεις πέρα" κι εγώ όχι μόνο δεν τον άκουγα, αλλά του απαντούσα πως κατοχή δεν πρόκειται να ξανάρθει, του έδινα ένα φιλί κι έφευγα να συνεχίσω την ανέμελη ζωή μου!
Και βλέπω σήμερα τους ανθρώπους κάθε μέρα να περιμένουν στα ATM των τραπεζών για 60 (στην καλύτερη περίπτωση) ευρώ. Ανθρώπους που δούλεψαν χρόνια, που έκαναν οικονομίες για να βάλουν κάτι στην άκρη για τα γεράματά τους να τρέμουν μήπως γίνει κούρεμα στις καταθέσεις. Έχω γνωστούς, φίλους που πούλησαν σπίτια γιατί δεν μπορούσαν να πληρώνουν φόρους και να έχουν χρήματα αν κάτι τους συμβεί. Κι ακόμη κι αυτό ίσως να ήταν λάθος. Ακούω τον πρωθυπουργό, υπουργούς της κυβέρνησης να λένε πως δεν θα πειράξουμε τις καταθέσεις όσων εμπιστεύτηκαν τις ελληνικές τράπεζες κι άφησαν εδώ τα λεφτά τους χωρίς να τα βγάλουν στο εξωτερικό. Και θέλω τόσο να τους πιστέψω, αλλά δεν είμαι σίγουρη αν μπορώ. Μακάρι να με εκπλήξει!
Διαβάζω όλες αυτές τις μέρες, άρθρα, Posts, σκέψεις στα social media κι εγώ σιωπώ. Όχι γιατί δεν είχα τι να πω, αλλά γιατί είχα παγώσει. Κι είχα και απόψεις, σκέψεις που ταίριαζαν και με τη μια και την άλλη πλευρά του δημοψηφίσματος. Και θύμωνα που μ΄έβαλαν εμένα να αποφασίσω για κάτι τόσο σημαντικό. Με τι στοιχεία; Με ποιες γνώσεις;
Φοβόμουν και φοβάμαι, για τα παιδιά μου, για τους γονείς μου, για τους φίλους μου και τα παιδιά τους, για την Ελλάδα που χάνεται στην πιο όμορφη εποχή της, το καλοκαίρι που είναι πιο κρύο και άδειο από ποτέ. Και θέλω να πιστέψω, να δω μια ελπίδα φωτός, την ψάχνω για να πιαστώ από πάνω της. Στην πιο φωτεινή χώρα του κόσμου.
Κάθομαι στη θάλασσα και κοιτώ τον ορίζοντα. Τα παιδιά μου κολυμπούν, γελούν με τους φίλους τους. Ο ήλιος με καίει. Θα μάθουμε να ζούμε με λιγότερα, δεν με πειράζει αυτό γιατί ξέρω πια πως την ευτυχία τη βρίσκεις στα απλά, στα λίγα, σ΄αυτά που δεν κοστίζουν. Είναι αλήθεια, το ζω. Δεν είσαι πιο ευτυχισμένος όταν πίνεις coctails στην ξαπλώστρα, είσαι ευτυχισμένος όταν βλέπεις την ομορφιά του τόπου που ζεις, τα παιδιά σου να μεγαλώνουν κι εσύ να είσαι κοντά τους και να τους παρέχεις ασφάλεια κι αγάπη. Την αγάπη κανείς δεν μπορεί να σου τη στερήσει, την ασφάλεια όμως;
Έχω μια φίλη που μόλις ερωτεύτηκε. Μου τηλεφωνεί, μου μιλάει με ενθουσιασμό, με πίστη, κάνει όνειρα, γελάμε όταν της λέω πως ζει σε παράλληλο σύμπαν. Έχω μια άλλη φίλη που περιμένει από μέρα σε μέρα να φέρει στον κόσμο το πρώτο της παιδί. Μου μιλάει για τα σεμινάρια θηλασμού, για το παιδικό δωμάτιο και δεν φοβάται, έχει να επιτελέσει ένα τόσο μα τόσο σημαντικό έργο... Μόλις ήρθε η κόρη μου να μου πει να δω την αυτοσχέδια παράσταση που ετοίμασε μαζί με την ξαδέλφη της στον κήπο του σπιτιού. Με πλησιάζει ενώ γράφω (και ακούω παράλληλα ειδήσεις, η τηλεόραση δεν κλείνει ποτέ) και μου δίνει ένα φιλί και για να με κάνει να σηκώσω το κεφάλι μου από τον υπολογιστή, μου φωνάζει "Σε αγαπώώώώ". Και κάπου εκεί ανάμεσα, σε όλες αυτές τις σκέψεις, τα λόγια και τα όνειρα, χαμογελάω! Αντιλαμβάνομαι πως η ζωή δεν τελειώνει, κάνει κύκλους, που ανοίγουν, κλείνουν και ξαναξεκινούν.
Το κείμενο αυτό, σε λίγη ώρα δεν θα είναι επίκαιρο. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες, ήθελα όμως να γράψω, μετά τις τόσες μέρες που είχα να επικοινωνήσω μαζί σας μέσα από εδώ, γιατί τη σιωπή δεν πρέπει να την επιλέγουμε για πολύ!
Η Ελευθερία Γεωργάκαινα είναι δημοσιογράφος πολλά χρόνια τώρα. Είναι και μητέρα (εργαζόμενη) και σύζυγος και φίλη. Γράφει από τότε που θυμάται τον εαυτό της, τις σκέψεις και τα όνειρά της. Γι αυτό δημιούργησε το womannow.gr! Έχει δουλέψει για πολλά χρόνια στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο και στα περιοδικά.
Της αρέσει να διαβάζει μυθιστορήματα και βιβλία ψυχολογίας, να πηγαίνει σινεμά και θέατρο, ν' ακούει μουσικές ethnic και jazz, να χορεύει, να μαγειρεύει για τους αγαπημένους της, να παίζει με τα παιδιά της, να κοιμάται αργά, να ταξιδεύει, λατρεύει το κόκκινο κραγιόν, το ημίφως, τον Salvador Dali, τις μαρέγκες, τη θάλασσα, την πόλη, τους ανθρώπους από τους οποίους μαθαίνει καινούργια πράγματα. Εδώ, μοιράζεται συναισθήματα, εικόνες κι εμπειρίες από την καθημερινότητά της!
Aυτός είναι ο λογαρισμός της στο instagram αν θέλετε να την ακολουθήσετε!
