Μια ορθάνοιχτη ντουλάπα, ένα δωμάτιο άνω – κάτω και μια βαλίτσα που περιμένει υπομονετικά να βγούμε από τον λαβύρινθο της αναποφασιστικότητάς μας: το λευκό ή το εκρού κάπρι; Το κίτρινο ή το φούξια παρεό; Το φλοράλ ή εμπριμέ φόρεμα;
Το αποτέλεσμα είναι να αγανακτούμε, να τα βάζουμε όλα μέσα στην βαλίτσα και... τελικά να μην φοράμε ούτε τα μισά από αυτά που κουβαλήσαμε μέχρι το νησί. Γιατί υποβάλουμε τον εαυτό μας σε αυτό το μαρτύριο; Ας είμαστε ειλικρινείς: σε πολλές περιπτώσεις αυτό συμβαίνει γιατί διακατεχόμαστε από ναρκισσισμό, ανάγκη για προβολή, φιλαρέσκεια ή ματαιοδοξία.
Για κάποιες από εμάς, όμως, είναι η ανασφάλεια και η χαμηλή αυτοεκτίμηση που μας κάνει να πιστεύουμε ότι είναι σημαντικό να έχουμε «ποσότητα» ένδυσης, από το φόβο αρνητικής αξιολόγησης από τους άλλους. Φαίνεται λοιπόν ότι αν και οι διακοπές είναι συνυφασμένες με έννοιες όπως η απλότητα και η χαλάρωση, η ανάγκη μας να εισπράξουμε θαυμασμό και επιβεβαίωση αλλά και οι προσωπικοί στόχοι -όπως οι νέες γνωριμίες και η έλξη του συνοδού μας- υπερισχύουν.
Σε αντίθεση πάντως με εμάς, οι άνδρες δεν φαίνεται να έχουν αντίστοιχες ανησυχίες. Κι αυτό γιατί οι άνδρες, ειδικά στις διακοπές, ενδιαφέρονται περισσότερο για τον ειδικό εξοπλισμό του ψαρέματος παρά για το αν θα έχουν στη διάθεσή τους τρεις αλλαξιές τη μέρα. Ένας άνδρας νιώθει «ασφαλής» με το μαγιό του και ελάχιστα ρούχα. Μπορούμε όμως να μάθουμε να παίρνουμε μαζί μας μόνο τα απαραίτητα; Αυτό εξαρτάται από το πόσο πραγματικά επιθυμούμε να αλλάξουμε. Είναι σημαντικό να αγαπάμε τον εαυτό μας, τόσο εμφανισιακά, όσο και ως προσωπικότητα. Όταν το πετύχουμε δεν θα χρειαζόμαστε το λαμπερό περιτύλιγμα και θα απολαμβάνουμε το ουσιαστικό κομμάτι των διακοπών!
